Tijdens mijn onderzoek kwam ik achter een heel interessant feitje. Het feest van Sinterklaas mag dan al heel lang worden gevierd maar de boodschap erachter en hoe het gevierd wordt is al meerdere keren veranderd. In de loop van de tijd zijn zowel zijn gedaante als zijn algehele rol in het Sinterklaasfeest meerdere malen vrij ingrijpend veranderd.

Terwijl de laatste Sinterklaascadeautjes werden ingeslagen, pakte ik mijn oude notitieboekje erbij. Jaren geleden had ik hierin mijn gedachten opgeschreven over Sinterklaas, vooral rondom de felgevoerde discussies over Zwarte Piet. Destijds had ik me verdiept in het verhaal achter Sinterklaas, en hoewel ik mijn mening graag wilde delen, vond ik het spannend om mijn standpunt publiekelijk te uiten. Sindsdien is er veel veranderd. Ik heb nieuwe inzichten opgedaan en voel dat dit het juiste moment is om mijn verhaal met jullie te delen. Daarom wil ik dit onderwerp in een serie bespreken, waarbij ik niet alleen stilsta bij de emoties die dit verhaal losmaakt, maar ook bij hoe wij als gezin hiermee omgaan. Mijn wens is dat we samen dit gevoelige onderwerp kunnen bespreken en tot een bewuste keuze komen over onze eigen tradities. Doe je mee?

"Ik ben niet mijn label maar zo voelt het wel""Ik ben niet mijn verleden maar het bepaald wel mijn toekomst""Ik ben niet wat mij is aangedaan maar hoe ik denk over mezelf wordt er wel door beïnvloed""Ik voel me niet gehoord en gezien""Mensen snappen me niet en daarom deel ik mijn worstelingen niet met anderen""Ik vraag mezelf vaak af: waarom kan je niet "normaal" doen?""Emoties en gevoelens zijn een kwelling voor mij""De pijn is soms zo overweldigend dat ik het uit wil schreeuwen""Ik krijg de stemmen van mijn verleden maar niet stil en als ik iemand dit vertel, word ik zeker opgesloten!""Angst regeert mijn leven want er is veel om bang voor te zijn""Er is geen hoop op een leven zonder deze zware last"

In de serie CHANGING PERSPECTIVE, oftewel verandering van perspectief, gaan we tradities onder de loep nemen. Toen ik aanvankelijk begon met deze serie deed ik dat uit een verlangen om iets groots neer te zetten. Een serie waarin grote controversiële ideeën worden besproken. Ik merkte namelijk dat onderwerpen zoals racisme, discriminatie, verkeerd zelfbeeld en rivaliteit tussen groeperingen vaak worden aangezien als de boosdoeners waardoor scheiding komt of echte connectie onmogelijk is. Maar ik geloof dat de echte reden een gebrek aan kennis en inlevingsvermogen is. Men gaat vaak op zoek naar een compromis waarin beide partijen water bij de wijn moeten doen waardoor niemand dus het beste meer krijgt. Daarom wilde ik juist op zoek gaan naar de beste invalshoek om zo van compromis naar win-win situatie te gaan. En toen gebeurde er iets waardoor mijn eigen perspectief veranderde. En zo werd de Changing perspective op tradities geboren.

“Je bent nu toch groot? Grote kinderen huilen niet!” Met dit soort statements leren we onze kinderen dat huilen niet wenselijk is. En hoe sneller ze het leren hoe beter. Huilen zou vanaf hele jonge leeftijd niet meer kunnen want huilen is alleen voor babies. De meisjes worden hier extra hard op afgerekend. En later als volwassen vrouwen al helemaal! Niet alleen door de maatschappij maar vooral door andere vrouwen. Moeders leren hun dochters dat huilen je zwak laat lijken. Als we denken aan werksituaties, dan is het wel duidelijk dat huilen op de werkvloer een grote “NO NO” is. Zelfs in het huwelijk, dé relatie waar je jezelf zou moeten kunnen zijn, worden tranen vaak gezien als een middel om je man te manipulatie.

Door Shairine Augustin-Straker

Elk jaar kijk ik uit naar mijn verjaardag en wijs ik iedereen in mijn omgeving meerdere keren op deze naderende feestdag. Naast het genieten van een nieuwe outfit, een lekker stuk taart en een kans om te dansen, neem ik altijd even de tijd om terug te kijken op het afgelopen jaar. Aangezien ik halverwege het jaar jarig ben, is dit het perfecte moment om mijn doelen opnieuw te evalueren. Dit jaar was geen uitzondering. Alleen had ik niet verwacht dat mijn reflectie dit keer zo bijzonder zou zijn. Graag deel ik hier wat meer over met jullie.

Dit jaar ben ik 40 geworden. Een mijlpaal die ik niet licht heb genomen. Zeker niet toen iemand me wees op een tekst in de Bijbel: 70 zijn de jaren van ons leven, 80 als je heel sterk bent. En aangezien ik nog lang wil leven en wel minimaal 80 wil worden, moest ik dus ervoor zorgen dat ik ook sterk zou worden! Met mijn stiefvader, die een paar maanden later 80 werd, als voorbeeld, besefte ik dat ik wel een paar veranderingen door moest voeren. Wie mij kent, weet dat ik heel methodisch te werk kan gaan en daarom had ik binnen no time een lijst die ik omzette in een actieplan compleet met deadlines. Daarbij keek ik naar de verschillende leefgebieden en begon ik de “Welkom 40 Journey”.

Daar zat ik dan. Helemaal uitgeput en moedeloos. Ik kon het woord niet eens uitspreken en probeerde elke keer er omheen te draaien. Maar uiteindelijk moest ik het accepteren... Ik had een burnout.

Is deze vraag jou ooit gesteld door jezelf of door anderen: leef en werk je in je roeping? Daarbij wordt vaak bedoelt of je een plan heb voor je leven wat past bij jou. Dit is in de Personal development en in de christelijke wereld een veelgestelde vraag. Laten we alle twee even onder de loep nemen.

Kort voor ik deze post schreef was ik met een vriendin naar een bruidsjurken winkel geweest. Ik zag de aandacht die de aanwezige vrouwen gaven aan het vinden van dé perfecte jurk. Een jurk die maar 1 dag gedragen zou worden. Ik besefte toen dat ik me eigenlijk nooit had afgevraagd of ik in een witte trouwjurk zou willen trouwen.

Door Shairine Augustin-Straker