Terwijl de laatste Sinterklaascadeautjes werden ingeslagen, pakte ik mijn oude notitieboekje erbij. Jaren geleden had ik hierin mijn gedachten opgeschreven over Sinterklaas, vooral rondom de felgevoerde discussies over Zwarte Piet. Destijds had ik me verdiept in het verhaal achter Sinterklaas, en hoewel ik mijn mening graag wilde delen, vond ik het spannend om mijn standpunt publiekelijk te uiten. Sindsdien is er veel veranderd. Ik heb nieuwe inzichten opgedaan en voel dat dit het juiste moment is om mijn verhaal met jullie te delen. Daarom wil ik dit onderwerp in een serie bespreken, waarbij ik niet alleen stilsta bij de emoties die dit verhaal losmaakt, maar ook bij hoe wij als gezin hiermee omgaan. Mijn wens is dat we samen dit gevoelige onderwerp kunnen bespreken en tot een bewuste keuze komen over onze eigen tradities. Doe je mee?

"Ik ben niet mijn label maar zo voelt het wel""Ik ben niet mijn verleden maar het bepaald wel mijn toekomst""Ik ben niet wat mij is aangedaan maar hoe ik denk over mezelf wordt er wel door beïnvloed""Ik voel me niet gehoord en gezien""Mensen snappen me niet en daarom deel ik mijn worstelingen niet met anderen""Ik vraag mezelf vaak af: waarom kan je niet "normaal" doen?""Emoties en gevoelens zijn een kwelling voor mij""De pijn is soms zo overweldigend dat ik het uit wil schreeuwen""Ik krijg de stemmen van mijn verleden maar niet stil en als ik iemand dit vertel, word ik zeker opgesloten!""Angst regeert mijn leven want er is veel om bang voor te zijn""Er is geen hoop op een leven zonder deze zware last"

In de serie CHANGING PERSPECTIVE, oftewel verandering van perspectief, gaan we tradities onder de loep nemen. Toen ik aanvankelijk begon met deze serie deed ik dat uit een verlangen om iets groots neer te zetten. Een serie waarin grote controversiële ideeën worden besproken. Ik merkte namelijk dat onderwerpen zoals racisme, discriminatie, verkeerd zelfbeeld en rivaliteit tussen groeperingen vaak worden aangezien als de boosdoeners waardoor scheiding komt of echte connectie onmogelijk is. Maar ik geloof dat de echte reden een gebrek aan kennis en inlevingsvermogen is. Men gaat vaak op zoek naar een compromis waarin beide partijen water bij de wijn moeten doen waardoor niemand dus het beste meer krijgt. Daarom wilde ik juist op zoek gaan naar de beste invalshoek om zo van compromis naar win-win situatie te gaan. En toen gebeurde er iets waardoor mijn eigen perspectief veranderde. En zo werd de Changing perspective op tradities geboren.

“Je bent nu toch groot? Grote kinderen huilen niet!” Met dit soort statements leren we onze kinderen dat huilen niet wenselijk is. En hoe sneller ze het leren hoe beter. Huilen zou vanaf hele jonge leeftijd niet meer kunnen want huilen is alleen voor babies. De meisjes worden hier extra hard op afgerekend. En later als volwassen vrouwen al helemaal! Niet alleen door de maatschappij maar vooral door andere vrouwen. Moeders leren hun dochters dat huilen je zwak laat lijken. Als we denken aan werksituaties, dan is het wel duidelijk dat huilen op de werkvloer een grote “NO NO” is. Zelfs in het huwelijk, dé relatie waar je jezelf zou moeten kunnen zijn, worden tranen vaak gezien als een middel om je man te manipulatie.

Door Shairine Augustin-Straker

Elk jaar kijk ik uit naar mijn verjaardag en wijs ik iedereen in mijn omgeving meerdere keren op deze naderende feestdag. Naast het genieten van een nieuwe outfit, een lekker stuk taart en een kans om te dansen, neem ik altijd even de tijd om terug te kijken op het afgelopen jaar. Aangezien ik halverwege het jaar jarig ben, is dit het perfecte moment om mijn doelen opnieuw te evalueren. Dit jaar was geen uitzondering. Alleen had ik niet verwacht dat mijn reflectie dit keer zo bijzonder zou zijn. Graag deel ik hier wat meer over met jullie.