Bewogenheid naar Gods hart
Soms schrik ik van mezelf. Van hoe snel mijn blik kan oordelen, hoe makkelijk ik langs iemands nood kan lopen, hoe handig ik kan rationaliseren waarom ik nu geen tijd, energie of emotionele ruimte heb. Die dakloze man bij de supermarkt? Hij zal het wel aan drank uitgeven. Die vriendin die al weken stil is? Ze zal wel druk zijn, ik wacht maar tot zij iets zegt. Mijn eigen kind, dat op de grond ligt te huilen? Hij doet het om aandacht, hij moet gewoon leren luisteren.
